13.00
ΤΟ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (1987)
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Λεφάκης JR
Σενάριο: Σπύρος Γουσέτης
Μουσική: ‘Άκης Φλωρέντης
Παίζουν:Άκης Φλωρεντής, Δέσποινα Παναγιωτάκη, Γιάννης Περμακίδης, Kazuo Sakamoto, Riand Sanders, Madisi Kasongo
Παραγωγή: Δέσποινα Παναγιωτάκη
Διάρκεια: 90’
Όταν μιά βιντεοταινία των 80s ξεκινάει με την κάρτα “ΕΛΛΑΔΑ 2080 μ.Χ. η πληροφορική έχει κατακήσει όλους τους τομείς που συνθέτουν τη ζωή”, ε, τότε όλα είναι πιθανά.
Ο Πάρης Βελής πειραματίζεται μ’ένα καταπληκτικό πρόγραμμα που επιτρέπει στον άνθρωπο να μπει μέσα στο πρόγραμμα και να νικήσει το κομπιούτερ. Αν δεν νικήσει, η ποινή που τον περιμένει είναι ο … θάνατος. Μιά δυναμική γκόμενα και ο δάσκαλος του στο καράτε θα μπουν και αυτοί στην περιπέτεια. Θα καταφέρουν να γυρίσουν ζωντανοί; Οι δυσκολες πίστες έχουν ονόματα όπως “βότκα μέχρι θανάτου”, “αντιμέτωπος με πανκς”, “το καλύτερο ανέκδοτο”, “στριπ πόκερ” και άλλα πολλά…
Όπως εύστοχα γράφουν και οι διαχειριστές του blogspot Trashmania, ασύλληπτη ταινία με υπόθεση έτη φωτός μπροστά από την εποχή της (το ελληνικό Matrix?)! Το οκτάμπιτο soundtrack (θυμίζει παλιό game-boy) και τα μαγικά ειδικά εφέ (πιξέλιασμα εικόνας) υπενθυμίζουν συνεχώς στον θεατή ότι αυτό που παρακολουθεί εκτυλλίσεται στον ψηφιακό κόσμο ενός Commodore64!
Γνώριζες πως… ο πρωταγωνιστής της ταινία Άκης Φλωρεντής παίζει πλέον σύνθι και τραγουδάει σε λόμπι μεγάλων αθηναϊκών ξενοδοχείων και ελληνικές παραδοσιακές ταβέρνες;
15.00
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ (1975)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κοκκόλης
Σενάριο: Γιάννης Κοκκόλης, Βαγγέλης Κωστανάσης
Μουσική: Σοφία Μιχαλίτση
Παίζουν: Βαγγέλης Καζάν, Δώρα Σιτζάνη, Ρίτα Μπενσουνσάν, Ηλίας Λογοθέτης
Παραγωγή: Γιώργος Σταυρόπουλος
Διάρκεια: 90’
Οι φανς του Γιάννη Οικονομίδη θα ενθουσιαστούν με αυτή την μπρουτάλ ταινία που βρίθει από μπινελίκια και χαστούκια, βρωμάει βαρβαρίλα και στάζει ιδρώτα. Τραχύς ρεαλισμός δίχως φιοριτούρες και εντεχνίλες. Ο Βαγγέλης Καζάν είναι ένας άξεστος χωρικός που αφήνει την επαρχία, επισκέπτεται την αδελφή του στην πρωτεύουσα, μπουκάρει στο χίπικο κοινόβειο που μένει και τα κάνει όλα λίμπα. Στη βραδινή προβολή των “Μεταμορφώσεων” του Γ. Κοκκόλη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το κοινό ξέσπασε σε έντονες αποδοκιμασίες, αναγκάζοντας για πρώτη φορά την κριτική επιτροπή ν’ αποχωρήσει από την αίθουσα πριν το τέλος της προβολής. ‘Αλλοι θερμόαιμοι θεατές κυνηγούσαν τον Γιάννη Μαρή, πρόεδρο της προκριματικής και του ζητούσαν εξηγήσεις, γιατί πέρασε η ταινία. Μιά “καταραμένη” ταινία ενός αιρετικού δημιουργού.
Γνώριζες πως… η ταινία απαγορεύτηκε να παιχτεί στις αίθουσες; Απόσπασμα από τη συνεδρίαση της Γ’ πρωτοβάθμιας επιτροπής ελέγχου κινηματογραφικών ταινιών: “Ολόκληρος η υπόθεσις του έργου μεταφέρει εις τον ελληνικόν χώρον, ξένον και απαράδεκτον δια την ελληνικήν πραγματικότητα τρόπον ζωής (νομαδικόν- χιππισμόν-μηδενισμόν) κατά τρόπον υποσκάπτοντα και υπονομεύοντα τα θεμέλια της υγείας ελληνικής κοινωνίας”.
17.00
ΣΑΠΙΛΑ, ΞΕΦΤΙΛΑ ΚΑΙ ΤΕΚΙΛΑ (2011)
Σκηνοθεσία: Νίκος Ζερβός, Γιάννης Παρασκευόπουλος
Σενάριο: Νίκος Ζερβός, Γιάννης Παρασκευόπουλος
Παίζουν: Γιάννης Μπονσταντζόγλου, Ζωή Ζέρβα , Νίκη Κακoγεωργίου.
Διάρκεια: 85’
Ο μεγαλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης Ιωάννης Μποστ ψάχνει να βρει την έμπνευσή του μέσα σε κάδους σκουπιδιών, οπού τον ανακαλύπτει μια δημοσιογράφος. Η περιπέτειά του αρχίζει όταν λίγο αργότερα τον βρίσκει η νοσοκόμα που τον φροντίζει και τον κλειδώνει κατά λάθος στα εργαστήρια της erosfilm. Εκεί ο ίδιος αρχίζει να μοντάρει διάφορα πλάνα που σχετίζονται με την πολιτική κατάσταση της χώρας μας και συνθέτει τη δική του ταινία . Η τελευταία ταινία του Νίκου Ζερβού με τεράστια προβλήματα διανομής. Είναι, τελικά, “σάπια” η ταινία ή ο κόσμος μας – “κοινωνική σαπίλα” ; Βλέπουμε «σκουπίδια» ή είμαστε εμείς οι ίδιοι «σκουπίδια»; Η συνέχεια επί της οθόνης και επί σκηνής!
Γνώριζες… τις αγαπημένες ταινίες του Νίκου Ζερβού; Νάτες λοιπόν! Γλυκιά Συμμορία-Νίκος Νικολαΐδης/ Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα-Νίκος Νικολαΐδης/ Δυο φεγγάρια τον Αύγουστο-Κώστας Φέρρης/ Ρεμπέτικο-Κώστας Φέρρης/ weekend-Jean-Luc Godard/ Pierrot le Fou-Jean-Luc Godard, A Clockwork Orange-Stanley Kubrick/ Παραγγελιά-Παύλος Τάσιος, 8.30-Federico Fellini/ Ζιλ και Τζιμ-Φρανσουά Τριφό / Ρετιρε των κολασμένων-Peter Collinson / Ρεβάνς-Νίκος Βεργίτσης/ Sauve qui Peut (la Vie) – Ο Σώζων Εαυτόν Σωθήτω -Jean-Luc Godard
19.00
ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΠΕΡΥΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Βουλευτές και Βουλευτίνες όπως δεν θέλουν να τους θυμόσαστε, σε ένα καταιγιστικό ποτ πουρί: σεξι ρεπόρτερ έτοιμες για όλα, αρρενωποί μπάτσοι σε μυστική αποστολή, τρυφεροί κατάδικοι στην καταδίωξη, μαθητές-πρεζάκια σε ντραραβέρια , μηχανόβιοι σε κόντρες στην παραλιακή, καυλωμένα νυμφίδια που κωλοτρίβονται… γενικώς, καρικατούρες πανκηδες σούργελα , τσούλες της διπλανής πόρτας βουτηγμένες στην αμαρτία, μούσες της καφετέριας και των ντισκοτέκ, κάτω από την ντισκομπάλα και βουτηγμένες στην σαντιγί, επιβήτορες βγαλμένοι από τη ΜΑΝΙΝΑ σε πλήρη στύση, χωριατοπούλες χαμένες στην πρωτεύουσα , βογγητά στο κάθισμα του συνοδηγού που τζούζει από τον ιδρώτα, συνθήματα στα γήπεδα, τρυπημένες εξατμίσεις, που σέρνονται στην άσφαλτο, πατάρια ζαχαροπλαστείων τίγκα στον καπνό…
Αφιέρωμα “Θυμάμαι τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι”… από gagarin205
20.00
ΦΤΑΣΑΜΕΕ! (2004)
Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσιώλης
Σενάριο: Σταύρος Τσιώλης
Μουσική: Γιώργος Φακανάς
Παίζουν: Γιάννης Ζουγανέλης, Παύλος Κοντογιαννίδης, Κωσταντίνα, Πάνος Σκουρολιάκος, Ελένη Φιλίνη, Αργύρης Μπακιρτζής, Ταμίλα Κουλίεβα, Άννα Παναγιωτοπούλου
Παραγωγή: Γιώργος Σταυρόπουλος
Διάρκεια: 90’
«Η ταινία θα γυριζόταν το 1994. Έγινε 10 χρόνια αργότερα. Μιλούσε για τους μουσικούς μας χωρίς όνομα. Αυτούς που δούλευαν στο περιθώριο και τις παρυφές. Τους συναντούσαμε στα θρησκευτικά πανηγύρια και τους γάμους, στα μαγαζιά της Ακομινάτου ή στις κεντρικές πλατείες των χωριών τις Κυριακές. Κατά τη γνώμη μου, αυτοί οι μουσικοί ήσαν η μεγάλη δεξαμενή του μουσικού μας πολιτισμού, από την οποία ετροφοδοτείτο όλο το δισκογραφικό σύστημα. Σήμερα, μετά από 10 χρόνια, φαίνεται πως όλα άλλαξαν με βίαιο τρόπο και εγώ ετοιμάζοντας την ταινία αιφνιδιάστηκα, δεν μπόρεσα να αφομοιώσω την αλλαγή. Προσπάθησα να μην κάνω την ταινία, αλλά εντάξει δεν γινόταν να μην γίνει, άλλωστε έξι χρόνια ήμουν χωρίς ταινία… Αυτό που προέκυψε σαν αποτέλεσμα δείχνει κυρίως τη δική μου αμηχανία και το φόβο μπροστά στο καινούργιο και το άγνωστο».
Σταύρος Τσιώλης
Αύγουστος, και το περίφημο νυχτερινό κέντρο του Μίμη «The River» στη Λιβαδειά χρειάζεται ορχήστρα, μιας και στους Δελφούς ξεκίνησε ήδη το Μεγάλο Συνέδριο Ελληνοαμερικανών Ομογενών. Από τα χαράματα αρχίζουν να καταφθάνουν μουσικά συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα για να πάρουν τη δουλειά! Στη διάρκεια του εικοσιτετραώρου, 40 μουσικοί και τραγουδιστές θα προβάρουν τα τραγούδια τους, θα λογομαχήσουν, θα αναπολήσουν, θα φλερτάρουν, τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας και παίζοντας μουσική. Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό χαρακτήρων ξεδιπλώνεται, αποκαλύπτοντας έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο που αναπνέει δίπλα μας.
Γνώριζες πως… ο Σταύρος Τσιώλης είναι ΚΑΙ ο συγγραφέας του θεατρικού έργου “Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ” ; Το παρθενικό ανέβασμα του έργου κατέβηκε κακήν κακώς από το θέατρο τέχνης “Κάρολος Κουν” λόγω επεισοδείων από χούλιγκανς άλλων ομάδων!
ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΣΙΩΛΗ
22.00
BΡΑΒΕΥΣΗ ΚΡΙΣ ΣΦΕΤΑ
Το παιδί θαύμα των καράτε ταινιών της βιντεοκασέτας αποδρά από την παιδική σας ηλικία και βρίσκεται στην σκηνή του Gagarin 205 για να τιμηθεί απο το Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου! Συνοδευόμενος από τον πατέρα του Γιώργο (George) Σφέτα, ο Κρις, κατευθείαν από την Αγγλία όπου πλέον ζει, θα μοιραστεί μαζί σας τις αναμνήσεις του , τα μυστικά της πολεμικής τέχνης αλλά και την δύσκολη τέχνη της ενηλικιοποίησης.
Βράβευση ΚΡΙΣ ΣΦΕΤΑ / Trailer / 10ο Φεστιβάλ… από gagarin205
Ακολουθεί μικρό tribute στον Κρις Σφέτα από τον Μάκη Παπασημακόπουλο, δημοσιογράφο και αιώνιο fanboy:
Κρις ΜΑΔΕΡΦΑΚΙΝ Σφέτας
Αναμφίβολα είναι μια μεγάλη στιγμή. Μια στιγμή που προσωπικά όχι μόνο περίμενα αλλά και προετοίμαζα από το πρώτο κιόλας φεστιβάλ, καθώς με παραινέσεις, απειλές και άσβεστο καμπέηνιγκ, επίεζα τον Νικόλαο Τριανταφυλλίδη να ολοκληρώσει τον κύκλο του μεγαλύτερου άκσιον σταρ του τόπου και να τον ξαναφέρει στην χώρα που δοξάστηκε και αγαπήθηκε.
Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να θεωρώ την έλευση του Κρις Σφέτα εφέτο ως μια προσωπική δικαίωση. Ναι, προσωπική. Διότι ο Κρις δεν ήταν ποτέ ένας απλός πρωταγωνιστής, ένα απλά ταλαντούχο παιδί. Δεν ήταν απλά άλλος ένας φίγουρος της ελληνικής βιντεοταινίας, δεν ήταν απλά ένα αγόρι που επήδησε απάνω στο τραίνο του καράτε και του κουνγκ φου, όταν αυτό επέρασε μέσα από την χώρα μας φέρνοντάς μας τις μυρουδιές του Μπρουζλή, του Τζάκι Τσαν, του Τσακ Νόρις, του Σο Κοσούγκι και του Σάμο Χανγκ.
Ο Κρις, ο δικός μας Κρις, ήταν ήδη κομμάτι της κουλτούρας της ανατολίτικης κλωτσοπατινάδας. Δεν χρειάστηκε καμία μόδα για να αρχίσει τα τολιοτσάκια, τα γυριστά εναέρια λακτίσματα, τα διπλομπούνια. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε μέσα στα καράτια και τα νιτζίτσια και απλά ο κινηματογράφος, ήρθε ως φυσική εξέλιξη στην πορεία του.
Και τι πορεία γκαντάμι. Μέσα από τις ταινίες του, ο Κρις, πάντα ένα απλό παιδί του λαού, αφουγκράστηκε τους πόνους και τις ανησυχίες του μέσου και όχι μόνο Έλληνα και έβγαλε το ανήλικο στήθος του στην πρώτη γραμμή του πυρός, έτοιμος να τα βάλει με όλα τα θερία της ελληνικής καθημερινότητας. Θες παλιανθρώπους, λωποδύτες, μάγκες τους γλυκού νερού, αγενείς συμπολίτες, τσογλανάκια του ελέους; Όλοι περνάγανε από τα αστραπιαία χτυπήματα του Κρις και μετά να πούμε δεν προλαβαίνανε να ζητάνε συγγνώμες.
Θες και πιο πολύ; Με μαφιόζους, με καρατέκες, με νιντζαίους, με μπράβους. Με όλους τα έβαλε ο Κρις. Μέχρι και στην μαρτυρική μεγαλόνησο έφτασε και ξυλοκοπούσε Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι για κάποιο ανεξήγητο λόγο, περιπολούσαν τα σύνορα του ψευδοκράτους με μοναδικό τους όπλο την ελλιπέστατη γνώση τους στο ξυλίκι. Και όλοι ξέρουμε τι παθαίνεις όταν πας με γυμνά χέρια να τα βάνεις με τον Κρις.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κρις είναι ο δικός μας Στήβεν Σηγκάλ. Δεν τον ακουμπάς, μόνο σε ακουμπάει. Δεν τον πονάς, μόνο σε πονάει. Είναι ο δικός μας Τσακ Νόρις. Ο δικός μας Τέξας Ρέηντζερ. Μόνο που δεν είναι από το Τέξας και δεν είναι Ρέηντζερ. Αλλά με εννοάτε τι εννοάω.
Έφτασε η ώρα να επιστρέψει στον λαό του. Και να ξεστομίσει ένα ακόμα βροντερό «χία». Διότι μας τελειώσανε οι ήρωες. Και τα λεφτά, αλλά δεν μου πάει να του ζητήσω δανεικά.
Μετά τιμής (2 ευρώ, δγιότι αι καιροί δύσκολοι)
Μάκης Παπασημακόπουλος
00.00
ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΠΑΤΜΑΝΙΔΗΣ ΛΑΪΒ
Κατευθείαν από τον Βαρδάρη της Θεσσαλονίκης, ο λαϊκός βάρδος που σπάει παλκοσένικα, ραγίζει καρδιές , δαγκώνει φιάλες και, γενικώς, γαμάει και δέρνει. Ντράγκα ντρούγκα! Πανέρια με λουλούδια, σπασμένα πιάτα, σιγόντο νταλκάδες, αβησσαλέα ντεκολτέ, πόγκο και stage diving!
Ο Μπάμπης Μπατμανίδης γεννήθηκε. Οι γονείς του δεν ήταν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, και στην παιδική του ηλικία δεν προσποιούνταν τον τραγουδιστή στον καθρέφτη του, κρατώντας για μικρόφωνο ένα τηλεκοντρόλ. Αν και η μεγάλη του αγάπη ήταν πάντοτε το τραγούδι, η μοίρα τού έπαιξε σκληρά παιχνίδια και η καριέρα του πάντα έσβηνε πριν καλά καλά αρχίσει. Ο Μπάμπης όμως δεν το έβαζε κάτω και ξανά μανά έπαιρνε φόρα για μια νέα αποτυχία. Παρ’ όλα αυτά η σκληρή δουλειά τον αντάμειψε και με την βοήθεια ενός νονού τής νύχτας βαφτίστηκε «τραγουδιστής». Τα χειρότερα έρχονταν. Ο Μπάμπης έκανε το συναυλιακό του ντεμπούτο στο νεανικό κέντρο διασκεδάσεως «Το καφενείο μου», αφήνοντας τραγικές εντυπώσεις με το ταπεινό του προφίλ, την αυθεντικά λαϊκή βασανιάρικη φωνή και την στιχουργική του δεινότητα. Ποιος δεν έκλαψε στον ώμο του διπλανού του ακούγοντας την «Οικοδομή» («Μόλις ο ήλιος έβγει παίρνω το μυστρί/Αχ, τον δρόμο τον ξέρω για την οικοδομή/Με λάσπη και νερό χτίζω το γιαπί/Και στην μπετονιέρα ρίχνω τσιμέντο Ηρακλή»), ποιος δεν μέθυσε με το «Για σένα μόνο» («Την θεωρία της σχετικότης/την ξέρει όλη η ανθρωπότης/Ενέργεια ίσον εμ επί σε/Εις το τετράγωνο μωρό μου ναι»), ποιος δεν οργίστηκε με το «Μη μου σπας τ’αμάξι» («Μα μην μου σπας τα’ αμάξι, Μην μου σπας τ’ αμάξι/Γλυκέ μου αναρχικέ είμαστε εντάξει»), ποιος δεν ταυτίστηκε με το «Ντεκαφεϊκνέ» («Ο Μαρξ ψυχή μου μίλαγε για προλεταριάτο/Ποτέ φραπέ δεν χτύπαγε να ‘ρθουν τα πάνω κάτω») και ποιος δεν σιγοτραγούδησε το «Σε θέση οφσαϊντ» («Συνελήφθηκες μωρό μου, κι όλοι πια το πήραν πρέφα/ Δεν σε σώζει ούτε η ΕΠΟ, Δεν σε σώζει κι η UEFA»). Στην παταγώδη αποτυχία του φτωχού Μπάμπη συνέβαλλε η αλτρουϊστική του φιλοσοφία «ολ φρι μαντάμ» που του στέρησε οποιαδήποτε πιθανότητα μετακόμισης σε μια πιο άνετη και χλιδάτη ζωή στον Δενδροπόταμο (σας αφήνω να φανταστείτε που μπορεί να ζει τώρα) και τον εξανάγκασε να κάνει δουλειές του ποδαριού, πολλές φορές και των δύο ποδαριών, για να επιβιώσει. Αν βρεθείς κάποιο βράδυ στην Βαλαωρίτου ίσως τον πετύχεις μέσα σε κάποια κουζινούλα να πλένει ποτήρια, να καθαρίζει τασάκια και να σκαρφίζεται ομοιοκαταληξίες για το νέο του στιχουργικό πόνημα, όπως «Μα που θα πας και θα με χάσεις, έτσι ξεκίνησε και ο Ωνάσης, μα που θα πας διχώς καβάτζα, αχ! δεν εκτίμησες ποτές την λάντζα». Τραγούδι που είμαστε βέβαιοι ότι θα αγαπήσουμε με το ίδιο πάθος που αγαπήσαμε τον συνθέτη, τον στιχουργό, τον τραγουδιστή, αλλά κυρίως τον άνθρωπο, Μπάμπη Μπατμανίδη.